W pierwszych latach kariery scenicznej występowała na scenach teatrów w Rzeszowie (sezon 1972/73), Opolu (1973/76), Cieszynie czeskim (gdzie poznała swojego męża, Stanisława Gałłę Gałeckiego), Kaliszu (1976/77), potem kilka sezonów w Gorzowie, Zielonej Górze i Wałbrzychu, gościnne występy we Wrocławiu . Ostatecznie zamieszkała w Gorzowie w 1992 roku ale już od 1979 teatr gorzowski stał się jej sceną. Przez 40 lat pracowała w czasie „panowania” aż siedmiu dyrektorów. W sumie brała udział aż w 119 gorzowskich premierach, od Zuzanny w „Weselu Figara” w 1979 przez Wiktorynę w „Chłopcach” (1981), Anię z Zielonego Wzgórza (1981), Rozalię Wścieklicową w „Jan Maciej Król Wścieklica” Witkacego (1989), Podstolinę w „Zemście” (1991), kucharkę Urszulę Stechło w „W małym dworku” Witkacego (1991, 1997), Ubicę w „Ubu Królu” (1995), za którą otrzymała Złotą Maskę, Tytanię w „Śnie nocy letniej” (1996), Rebekę Nurse w „Czarownicach z Salem” (1996), Wiedźmę w „Makbecie” (202, 2011). W wielu sztukach pojawiła się na scenie po latach powtórnie już w innej roli: w „Dekameronie” (1982, 2002), „Ślubach panieńskich” jako Aniela i Pani Dobrójska (1981, 2004), „Tangu” jako matka Eleonora i babcia Eugenia (1993, 2011). W latach 1997-2007 była ulubioną przez młodą widownię Mamą Tygrysicą w przygodach Tygrysa Pietrka, serii widowisk dla najmłodszych. Widzowie zapamiętają ją z roli Siostry Tadrachowej w „Moralności pani Dulskiej” z 2015.

Pomiędzy 1980 a 2015 rokiem wiele razy była asystentką reżysera. Była też współorganizatorką Studia Teatralnego Dzieci i Młodzieży przy Teatrze im. Osterwy w Gorzowie. Realizowała i reżyserowała też własne inscenizacje, w większości dla dzieci i młodzieży, najczęściej według autorskich scenariuszy i scenografii. Bardzo lubiła pracę z dziećmi i miała na tym polu wiele sukcesów. Wystawiła „Odlot” (1995 – debiut reżyserski) wg powieści „My dzieci z Dworca ZOO”, w której również zagrała rolę Renate Schipke, potem m.in. adaptację „Króla Maciusia” w Studiu Teatralnym (1996) i baśni „O krasnoludkach i sierotce Marysi” (1997), dalej „Dziewczynkę z zapałkami w krainie baśni” (1998), „Kłamczuchę” (1999), „Kota w butach” (1999), „Tego obcego” (2000). W kolejnych latach powstała w jej reżyserii m.in. „Śpiąca królewna” (2000), „Za minutę pierwsza miłość” (2001), „Inspektor Psina” (2001), „Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków”(2001), „Kopciuszek” (2004), „Przygody Tomka Sawyera” (2006), „Chłopcy z Placu Broni” (2008). Jako edukatorka teatralna i reżyserka przez wiele lat realizowała w szkołach podstawowych projekt „Zabawa w słówka” a szkołach średnich „Interpretacje”, zaangażowała się też w cykl „Cała Polska czyta dzieciom”.

Teresa Lisowska-Gałła była wielokrotnie wyróżniania za pracę artystyczną, edukacyjną i osiągnięcia dla kultury. Wymieniając najważniejsze nagrody: w 1996 roku na 50-lecie gorzowskiej sceny teatralnej odznaka „Zasłużony działacz kultury”, dwukrotnie (1998 i 2008) nagroda kulturalna prezydenta miasta Gorzowa (Pierścień Melpomeny i Motyl), w 1999 roku Srebrna Maska TPT za Poniedziałkowy Teatr Lektur Szkolnych. Odebrała odznaki honorowe „Za zasługi dla województwa gorzowskiego” (1995) oraz „Za zasługi dla województwa lubuskiego” (2006). W 2001 roku została wyróżniona jako Aktor – Animator Kultury w konkursie MKiDN „Bliżej teatru”, w 2005 odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi oraz brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”, w 2007 roku Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

W ostatnich latach jej zdrowie gwałtownie pogorszyło się i w 2020 roku zrezygnowała z działalności artystycznej. Koledzy i koleżanki z zespołu teatru gorzowskiego wspominają ją jako wyjątkową i ciepłą osobę, zawsze pogodną i uśmiechniętą, pamiętającą o każdym mimo własnych problemów.