Sam zachwycał swoim kunsztem aktorskim docenionym także poza granicami. Choć teatr, jak może się wydawać, był jego pierwszym domem, szerokiej publiczności zapadł w pamięć rolami stworzonymi w filmach: „Amator” Krzysztofa Kieślowskiego, „Wodzirej” Feliksa Falka, czy w „Seksmisji” Juliusza Machulskiego.

W teatrze widzowie oklaskiwali jego Radosta w „Ślubach panieńskich” Aleksandra Fredry, tytułowego Króla Ryszarda III Williama Shakespeare’a, Porfirego Pietrowicza w „Zbrodni i karze” oraz Piotra Stiepanowicza Wierchowieńskiego w „Biesach” Fiodora Dostojewskiego, AA w „Emigrantach” Sławomira Mrożka, Belzebuba w „Dziadach” Adama Mickiewicza, czy tytułowego „Kontrabasistę” Patricka Suskinda. W ostatnim czasie stworzył niezapomniane role w przedstawieniach granych na deskach Teatru Polonia w Warszawie: w trzech jednoaktówkach Antoniego Czechowa („Niedźwiedź”, „Oświadczyny”, „Historia zakulisowa”) – „32 omdlenia” oraz w „Geniuszu” Tadeusza Słobodzianka, spektaklu, w którym wcielił się w postać Konstantina Stanisławskiego i które także wyreżyserował.

Mimo poważnych niedomagań, zawodowo nie odpuszczał, grał na mocnych strunach bez błędu i fałszywych nut.

Jego role, które miał możność tworzyć w znakomitym artystycznym towarzystwie, były prawdziwą ucztą smakowania aktorstwa najwyższej próby.