Spotkaliśmy się po raz pierwszy w Domu Artysty Weterana w Skolimowie.[…]

Nie ukrywam, że zawdzięczam jej bardzo wiele.

Uwielbiałem wspominać z Reną stare dobre czasy. Bardzo zawsze prosiła, aby relacjonować jej dokładnie  co dziś się dzieje w ZASP-ie i…. w polityce.

Uczestniczyła jako czynna delegatka w tegorocznym wiosennym Walnym  Zjeździe  Delegatów.

Oddana Skolimowowi i ukochanej ZASP-owskiej sekcji Estrady, której długie lata przewodniczyła. Zawsze obecna.[…]

Jej wielki osobisty urok, ale nie ten sceniczny, którego miała aż w nadmiarze, ale ten życiowy, sprawiał, że miała samych przyjaciół. Ten jedyny w swoim rodzaju, przypisany do jej twarzy, uroczy uśmiech – cały czas był obecny, nawet wtedy, kiedy cierpiała i była słabsza. […]

Nieskazitelna dykcja, a co najważniejsze, wykonanie aktorskie ze znakomitą interpretacją . Niezwykły talent,  aby stanąć przed mikrofonem i w trzy minuty absolutnie zawładnąć widownią czy radiowymi słuchaczami. […]

W stanie wojennym przestała występować, dokonała sama tego wyboru. Kiedy wszyscy zaczęli ponownie pojawiać się  na estradach, wiele koleżanek i kolegów namawiało ją do powrotu. Zawsze stanowczo odmawiała.

Kiedy po raz ostatni prosiłem Renę, aby choć razem z młodszą koleżanką (Anią Sroką–Hryń) na Koncercie na 100 lecie ZASP-u zanuciła „Złoty pierścionek” – zgodziła się przyjść na próbę. Siedziała w pierwszym rzędzie a Ania śpiewała „Pierścionek” tylko  dla Niej.

Dziś, Renusiu, Ania pożegna Cię Twoim słynnym „Złotym pierścionkiem”.

Też tylko dla Ciebie!

Jej wielki osobisty urok, ale nie ten sceniczny, którego miała aż w nadmiarze, ale ten życiowy, sprawiał, że miała samych przyjaciół. Ten niepowtarzalny i przypisany do jej twarzy uroczy uśmiech – cały czas był obecny, nawet wtedy, kiedy cierpiała i była słabsza. […]

Żegnaj.”

Renę Rolską pożegnaliśmy dzisiaj mszą świętą w Kościele Środowisk Twórczych na Placu Teatralnym w Warszawie.